Eindhovenaar, muzikant, singer-songwriter en frontman Jack Hustinx richtte in 2002 (toen met Richard van Bergen: gitaar, Nicky Hustinx: drums & Dick Wagensveld: bas) de roots band de ‘Shiner Twins’ op. De band werd aanvankelijk voorgesteld als tour band aan de Texaanse soul zanger Malford Milligan (die men o.w.v. zijn stem, wel eens vergelijkt met Otis Redding en Al Green), die in Europa wou touren. De samenwerking met Milligan duurde zo’n twee jaren en het in Nederland en in Austin opgenomen album “Sweet Cherry Soul”, is wat er rest van deze periode. Jack Hustinx en Richard van Bergen besloten daarna om door te gaan met de band en Shiner Twins was officieel geboren. Het debuut album “All In Store” werd in 2006 opgenomen. In 2008 volgde “Southern Belles” en in 2011 “Four Souls One Heart”. In de huidige samenstelling van Shiner Twins is Jody van Ooijen drummer en Roelof Klijn bassist. Dick Wagensveld overleed in 2011 op drieënvijftig jarige leeftijd, plots na een hartstilstand, tijdens een optreden met Rootbag.

Voor zijn nieuwe album trok Jack Hustinx naar Austin, TX. Het album is gedurende een periode van meer dan twee jaar daar ontstaan. In 2013 begon Jack in Austin te schrijven aan de eerste nummers. In 2014, toen Jack opnieuw in Austin was, kreeg onder impuls van Milligan e.e.a. meer vorm en werden er nog nieuwe nummers geschreven. De eerste nummers van “Over Yonder” zijn aanvang 2014 in Austin opgenomen, met de hulp van Texaanse muzikanten (de Southern Aces) zoals Malford Milligan (zang), Derek O’Brien (gitaar), Harry Bodine (slide gitaar), Robert LaRoche (gitaar) en Sheree Smith (zang). Andere nummers zijn ook in Austin voorbereid en in Nederland samen met Roel Spanjers, Roelof Klijn en zoon Nicky afgewerkt en opgenomen. Het resultaat “Over Yonder” is er en mag er zeker zijn.

Voor Jack, zo las ik, zijn er twee ‘Southern Aces’, een Amerikaanse en een Nederlandse. De Nederlandse versie (met Harry Bodine, Malford Milligan, Nicky Hustinx, Roelof Klijn en Roel Spanjers) gaan we zeker nog in Nederland tegen komen. De Amerikaanse versie (met Harry Bodine, Malford Milligan, John Magnie, Steve Amedée - beiden van The Subdudes, Mike Roeder en Sheree Smith) zijn op het album te horen en hebben begin 2015 wat optredens gedaan in Austin. Er zijn plannen om met deze bezettingen respectievelijk in Europa en in de States beperkt te gaan touren in 2016. Wij waren er deze week op 9 november bij op de CD voorstelling in het Muziekgebouw - Meneer Frits in Eindhoven, dat helemaal uitverkocht was. Wij van Rootstime.be spraken die avond voor het optreden met Jack Hustinx en Malford Milligan…

(Om het voor Malford verstaanbaar te houden spraken we vooraf af, de vragen tijdens het interview in het Nederlands te stellen en de antwoorden zoveel mogelijk in het Engels te doen, zodat Malford ook kan begrijpen wat we vertellen en ook zijn commentaar kan geven…)

Jack Hustinx, Malford Milligan, hi! We zijn hier vandaag in Jack’s “hometown” Eindhoven voor een (ik mag zeggen, op meerdere punten) speciale avond. Hoe voelt dit aan en hoe heb je naar deze avond toegeleefd? Wat maakt het vandaag voor jou persoonlijk bijzonder?

JH: Bijzonder? Omdat dit hier inderdaad mijn thuisbasis is. Ik verwacht, dat er vanavond veel vrienden zullen komen en… (een korte aarzeling) zo’n avond is altijd wel speciaal en zeker als hij plaats heeft, daar waar je opgroeide. Ja, de beleving naar deze avond was anders, maar dat is pas vanmiddag voor het eerst bij me opgekomen. Wat we deze week doen is touren, zoals een echte band dat doet en iedere dag op een andere plaats optreden. We komen iedere dag laat thuis en worden dan in de loop van de middag opgehaald, om naar de volgende locatie te gaan. Ik heb hier vandaag niet echt op een speciale manier naar toe geleefd. Ik weet dat er vanavond veel bekenden zullen zijn, veel vrienden en dat vind ik leuk. Ik vind deze club geweldig. Ik heb hier vaak gespeeld en speel hier graag.     

Een vraag voor jullie beiden. Hoe lang zijn jullie nu al muzikant? Ben je zoveel jaren later nog steeds tevreden met deze keuze? Of…?

MM: Ik ben een zanger, geen muzikant! (gelach). Voor mij begon het niet in mijn jeugd, toen ik jong was. Ik was negenentwintig toen ik als zanger begon. Ik ben begonnen met zingen, omdat de mensen altijd naar me keken. Dit kwam omdat ik een albino ben en omdat de mensen niet begrepen, waarom ik zo zong. Ze legden door mijn witte huid, het verband niet. Naarmate ik beter leerde zingen, groeide het gevoel dat ik zanger wou worden.
Waarom zanger en geen pizza boy?
Zanger was niet zo vanzelfsprekend, want ik ben niet tussen muzikanten opgegroeid. Ik luisterde wel veel naar muziek. Mijn ouders waren geen muzikanten.
JH: Ja, ik wou al op hele jonge leeftijd muzikant worden. Ik was twaalf of dertien jaar oud… (denkt even na…) maar, ik zal je het lange verhaal besparen. Het komt er in het kort op neer, dat ik thuis een kleine transistor radio had. Het toestel stond de hele dag aan en ik luisterde ’s avonds, na acht uur, naar radio Luxembourg. Zij draaiden heel veel zwarte muziek en niet alleen de top 40, die me ook wel interesseerde. Ik was twaalf, dertien toen ik “Try A Little Tenderness” van Otis Redding hoorde en ik was direct helemaal verkocht. Omver geblazen! Ik kende het nummer, maar begreep het niet. Ik was geboeid door de manier waarop het naar die climax toe ging. Ik ben echt aan dat nummer verslingerd geraakt, maar ik snapte de enorme kracht van gospel toen nog niet. Vanaf toen is muziek erg belangrijk geworden. Ik leef muziek. Via Otis (Redding) kom je dan terecht bij Aretha (Franklin), Wilson (Picket), Sam & Dave, Ray Charles… Al die zwarte artiesten. Ik was zo gefascineerd door de power die er van uit ging. Later ontdek je, als je op alles wat dieper in gaat, dat de gospel die er in zit, ons samen gebracht heeft. Malford en ik… Ik wist al heel jong dat ik iets met muziek wou gaan doen. Ik kreeg een paar jaren later een gitaar en nog enkele jaren later speelde ik al in een bandje en dat is altijd zo geweest…

Muziekliefhebbers kennen Jack Hustinx al langer van (ik citeer) “Nederlands beste roots band” de ‘Shiner Twins’. Een band, die toen opgericht werd als tour band, voor een Texaans muzikant die in Europa wou touren. Een avontuur dat zo’n twee jaren duurde. Is dit verhaal (in een notendop) juist? Hoe hebben jullie elkaar ontmoet?

JH: Hoe ik Malford ben tegen gekomen? (Gelach)
MM: Jack stelde voor, dat ik naar Nederland, naar hem kwam, om te touren met een band, en ik heb hem toen gevraagd om die samen te stellen. Hierna, omdat alles geweldig liep, hebben we besloten om dit nog eens opnieuw te doen. De muzikanten van de band werkten als ezels voor mij. (Malford lacht heel uitbundig). Ik koos voor hen, omdat alle muzikanten een heel authentieke stijl hadden, die blues en roots was. Een stijl, waarvan ze in de States hielden. Het is moeilijk mensen te vinden die de oude soul, Stax spelen. In de States draait alles rond synthesizers. Jonge muzikanten spelen zelf geen gitaar meer.

Via deze band heb je Malford Milligan leren kennen. Had je toen verwacht dat dit nu nog (deze) gevolgen zou hebben?

JH: Hoe het daarna dan verder gegaan is? De samenwerking stopte na die periode van ongeveer twee jaren, omdat ik een meningsverschil met het management van Malford had. Einde verhaal. Het had helemaal niets te doen met Malford zelf. Daarna hebben we elkaar twee, drie jaren niet meer gezien. Bij een optreden van Stephen Bruton (1948–2009), die een goede vriend van Malford en van mij was (en die nog lang samenwerkte met Kris Kristofferson!), hebben we elkaar opnieuw ontmoet. Stephen heeft ons terug samen gebracht, mag ik zeggen. Toen ik naar dat optreden van Stephen en zijn band ging, dacht mijn vriendin dat ze Malford daar buiten zag rondlopen. Ik kon dat ergens niet geloven, dat hij daar ook was. Malford is naar me toegekomen terwijl hij heel luid (mijn naam) Jack riep. Ik was blij dat ik toen die bladzijde, na een moeilijke periode, heb kunnen omdraaien.

Voor je album Jack, trok je (opnieuw) naar Texas.  Waarom naar (Austin) Texas en wat maakt die plaats zo speciaal?

JH: Ik kom graag in Austin en ik kom er al jaren, vanaf dat ik met Malford samen ben gaan werken. Ik kom er de laatste jaren minstens twee keren per jaar en probeer er ook steeds langer te blijven, rekening houdend met mijn visum. Vorig jaar ben ik vier, vijf maanden in Austin geweest. Wat Texas zo speciaal en aantrekkelijk maakt, is niet zozeer Texas als staat, maar Austin, de stad in het midden van Texas. Je ziet bij de verkiezingen dat de hele staat rood kleurt, behalve één klein blauw plekje in het midden, Austin is ontzettend liberaal en links voor Amerikaanse begrippen. Texas is na Alaska de tweede grootste staat en bij de verkiezing van Obama, was dit ook weer heel opvallend. Voor mij, is het ongetwijfeld Austin, waar ik altijd terug naar toe wil. Toen ik er begin 1998 voor het eerst kwam, werd ik omver geblazen door de clubs en de live muziek. Er is geen enkele stad in de wereld, met een groter live muziek aanbod en bedrijvigheid. Er is op iedere plek iets te doen, in de restaurants, clubs… Ik denk dat er zo’n 120 plaatsen zijn waar er live muziek te horen is. Van deze 120 plaatsen zijn er 50, die dagelijks muziek programmeren. Iedere dag om drie uur in de namiddag starten de shows, die duren tot vroeg in de ochtend. Er zijn vele goede muzikanten in Austin en zoveel, waarvan ik nog nooit gehoord had. Top muzikanten! Niet alleen muzikanten, maar ook songwriters. Ik voelde me er onmiddellijk thuis. In 2001 had ik hier in Nederland een postorderbedrijf en verkocht alles.  Mijn huis, mijn bedrijf… alles, om naar Austin te kunnen gaan. Ik begon toen met Malford samen te werken, nummers te schrijven en op te nemen. Ik ben naar Nederland terug moeten komen, om de eerste tour voor te bereiden en om zaken te regelen.       

Je hebt twee jaren aan het album gewerkt en nam zowel in Texas als in Nederland op. Je hebt ginds geen muzikanten moeten inhuren, maar alles zelf “geregeld”. Hoe ben je (als Nederlander) daarin geslaagd?

JH: Ik schrijf altijd mijn eigen nummers. Voor mijn nieuwe album wou ik samen werken met mijn vrienden in Austin. Vier nummers zingt Malford op het album. De ‘Southern Aces’, de muzikanten, dat zijn vrienden. Het ganse album is gemaakt door vrienden, die samenwerken. Het gebeurt niet vaak dat een Nederlandse band of artiest naar Amerika gaat voor opnamen. Dit is niet gebruikelijk, en als het al gebeurt dan is dat meestal met een groot budget van een groot label. Zij huren een producer in en de producer huurt de muzikanten. Je werkt dan ginds met een Amerikaanse producer en Amerikaanse muzikanten. Ik heb dat niet zo gedaan. Ik was in Austin en schreef met vrienden nummers. Ze waren zo begeesterd door de songs, dat ze zelf voorstelden om ze in Austin op te nemen. Daarom is dit een heel verschillend project. Noem het “a project of friends”…

Waarom koos je voor deze “dubbele” formule en waarom heb je alles niet volledig in Austin afgewerkt, om eventuele “verschillen” in benadering, songwriting te vermijden? Zijn jullie tevreden over het eindresultaat?

MM: Het werken op twee plaatsen, was op zich helemaal geen probleem. De woordenschat is immers dezelfde. De muzikanten die met ons samen werkten kenden die woordenschat. Ook de songwriting was dezelfde. De essentie is de muziek en die is heel universeel. We zijn zo wat even oud, we bedoelen hetzelfde en we voelen hetzelfde aan. Ik zing daarom “Life Will Humble You” zo graag. Het is een geweldige song.
JH: Met de dingen waar ik mee bezig was in die twee jaren, was Malford vertrouwd. Ze waren niet nieuw.  

Het album heet “Over Younder” (vrij vertaald “Daarginds”). Bedoel je met daarginds Texas, of… Vanwaar deze titel? Zit er iets meer achter de titel?

JH: Als ik praat vaak over “ginds”, dan bedoel ik uiteraard Texas. (Malford lacht heel uitbundig) In het laatste decennium, ben ik steeds van Eindhoven naar Austin en van Austin naar Eindhoven gereisd en dat telkens weer opnieuw. In het begin van de voorbereiding, wanneer ik in Austin was, dacht ik aan ginds en aan Eindhoven. Was ik thuis, dan dacht ik aan ginds en dacht ik aan Austin. Ik werkte aan de muziek we namen in Austin op, nam de opnamen mee naar Nederland, voegde hier dingen toe en ging terug naar Austin, om alles af te maken. “Over Yonder” was een passende titel. Verder klinkt de titel ook heel Zuiders. Daarom heet de band de “Southern Aces”. We zijn allen Zuiderlingen. Bijna allen die meegewerkt hebben zijn Zuiderlingen, of van Texas of (op één na) van Zuid Nederland.  

Het is een country / roots album met (de gebruikelijke) twaalf tracks. Hoe zou je zelf de stijl omschrijven en op welk publiek doel je? Is Nederland een country, een roots land?

JH: Ik las onlangs een omschrijving, die de lading goed dekt: “soulful Americana”. Ja, zo zou ik het album qua stijl omschrijven.
MM (beaamt deze uitspraak met geknik en ingehouden gegrom…)
JH: De doelgroep? Dat ik vraag ik me ieder jaar opnieuw af. De laatste jaren gebeurt er veel in de digitale wereld: downloaden, streamen… Ik vraag me af, hoe lang zal de CD nog als medium zal blijven bestaan? Hoe lang is er nog publiek voor CD’s?
De markt in België en Nederland is ontzettend klein voor dit soort muziek, het is echt een niche-markt, dat weet en besef ik. Daarom ga ik zo graag naar Austin, omdat daar wel publiek voor is. Daar is dit allemaal gewoon, niet speciaal. Daar werken ze zoals ik. The Subdudes, bijvoorbeeld komen uit New Orléans, maar zijn een zelfde soort band als de Shiner Twins. De markt is ginds in Texas groter, ik weet dat, maar dat houdt me niet tegen om mijn ding te doen, mijn muziek te spelen. Shiner Twins bracht albums uit op mijn eigen label. Nu werk ik voor een label. Ik heb zelf veel tijd gestoken in de productie en de lay-out. Ik ben heel trots op het resultaat.

Je krijgt nu even gratis promotietijd. Kan je ons kort drie reden geven waarom we dit album moeten kopen?

JH: Moeilijke vraag… Waarom?
Een. Omdat het muziek is die uit het hart komt. Dat is altijd mijn hoofddoel geweest. Ik schrijf over dingen die me interesseren, die me raken, die ik kan  doorgeven. Ik schrijf graag over dingen die me emotioneel raken.           
Twee. Ik denk dat dit de eerste keer is dat iemand uit Nederland naar Texas gaat, om een album te maken, op de manier zoals ik dat deed. Nog nooit deed iemand dat eerder.
Drie… (zie ‘Een’) (video)

Staan er bijzondere, persoonlijke nummers op het album? Nummers met “een verhaal”?

JH: De meeste nummers zijn uitgesproken autobiografisch. Het zijn nummers die ik samen geschreven heb met Malford. We mogen zeggen dat onze levens overeenkomsten vertonen. We hebben dezelfde dingen meegemaakt. Dezelfde ups en downs. Noem het een “rollercoaster”. “We live life…”
MM: Het is grappig, dat wanneer je ouder wordt (Stephen Bruton zei dat), dat er meer achter je ligt om op terug te blikken, dan voor je om naar uit te kijken… Dit vind je terug in mij en in mijn songs. Ik kan mijn eigen zijn, genereus en authentiek zijn en dat zit ook in mijn muziek.

Wat was het nummer waar je het langst aan gewerkt hebt?

JH: Er zijn nummers op het album, die binnen een half uur geschreven zijn, maar er zijn ook nummers waarvoor we een jaar nodig hebben gehad. Soms heb je een idee, dat je goed vindt, maar je legt het nog even naast je neer. De hoeveelheid tijd die je nodig hebt om een nummer te schrijven, zegt niets over de kwaliteit van een nummer. Vaak zijn die nummers die je vrij snel schrijft, de beste nummers. De meeste nummers op het album, hebben niet veel tijd gevraagd. Volgens John Hiatt zijn alle songs er al en moet je ze enkel nog plukken. Songwriting is een bijzonder proces, want je creëert iets uit niets. Het is een kwestie van de juiste melodie te vinden en de juiste woorden… De opener “Life Will Humble You” heeft veel gedaan met me. Het is een nummer, dat we op minder dan een half uur schreven. 
MM: (vult gevat aan) Maar we hebben er eerst wel twee uren lang over gebabbeld!...
JH: Dat is heel goed. 
MM: Op die manier werk ik het liefst. Dat zijn de nummers die de mensen aanspreken. Een nummer moet authentiek zijn.

Hoe lang zijn jullie al muzikant? Wat heb je door de muziek over jezelf geleerd? Zijn er muzikaal  verschillen tussen EU en de States?

MM: Ik zing vanaf mijn negentwintigste.
JH: Ik ben begonnen rond mijn zestiende.
Wat we geleerd hebben over ons zelf?
MM: Dat je met muziek de waarheid kan vertellen.
JH: Dat je moet proberen van zo dicht mogelijk bij je zelf te blijven. Dat je je hart moet volgen i.p.v. over alles na te denken. Ik ben iemand die heel impulsief kan zijn. Als het goed aanvoelt, dan doe ik het. Ik heb dat niet enkel van de muziek geleerd. Het is een combinatie van de kunst om muziek te kunnen schrijven en te brengen; gecombineerd met al de medische shit, waar ik de laatste jaren door heen ben moeten gaan. Dit is hetgeen ik nu doe. Ik heb leren neen zeggen.  

Nog plannen voor een vervolg? Nog overschot voor een nieuw album?

JH: (lachje) Neen… Als ik nog een album maak, dan weet ik niet of het nog zo’n album wordt. Dit album is pas uitgekomen. Laat ons eerst eens bekijken wat het gaat worden.

Plannen voor de nabije toekomst?

Beiden: touren en “Over Yonder” verder promoten.
JH: Mijn label werkt aan een Amerikaanse overeenkomst. In april deden we in Austin enkele shows met de Southern Aces. Er zijn twee line-ups van de Aces en, als de label overeenkomst in Amerika lukt, dan denken we aan plannen om met de Amerikaanse line-up in Texas beperkt te gaan touren. We hopen met de tour die we nu hier doen, dat er genoeg respons is om met de Nederlandse line-up hier volgend jaar zomer opnieuw te kunnen gaan touren. Vanuit Zwitserland is er al interesse, maar alles is nu nog erg onzeker. Wanneer ik in het voorjaar in Austin was, realiseerde ik me, dat ik twee tot drie keren per jaar beperkt zou willen touren, daar en hier. Ik moet er rekening mee houden, dat iedereen ook nog een eigen carrière heeft. Ik wil het anders gaan doen, niet meer elke week, elke avond optreden. Ik word ook al wat ouder, weet je…

Mijn laatste vragen, voor elk nog een. Speciale dingen voor de show vanavond? Set list?

MM: Laat Jack maar voorgaan, ik ben zijn werknemer, hij mijn baas (gelach)…
JH: Speciale dingen vanavond? Ik weet dat Eindhoven speciaal is, het is mijn thuis stad en alles is hier begonnen. De band toen, was bijna helemaal van hier en veel fans wonen in Eindhoven. De meesten kennen ons en hebben Malford nog bezig gezien met de Shiner Twins. De mensen herinneren zich dat nog heel goed, zijn onze shows zeker niet vergeten!
Malford, zijn we hier anders dan in de States?
MM: Hier is de appreciatie veel sterker. In Austin is er altijd en overal muziek. Ze verwachten er altijd top bands, maar voor weinig geld. Hier is het publiek veel guller, veel warmer en ontvankelijker.

Jack Hustinx, Malford Milligan bedankt voor jullie tijd en bedankt voor jullie muziek / Thank you again for your time and thank you for your music!

Eric Schuurmans

meer foto's